Dina-Perla groeit op in de joodse orthodoxie en een verstikkende werkelijkheid, waarin niets is wat het lijkt. Zij maakt zich los van haar milieu. En maakt daarbij een indrukwekkende persoonlijke ontwikkeling door, die zij beschrijft in haar boek Exodus uit de vuurtoren. Een ontroerende ‘coming of age’ roman met een sterke spirituele boodschap.
Donderdagavond 11 januari 2018 vond de officiële boeklancering van Exodus uit de vuurtoren plaats in de AKO Beethovenstraat in Amsterdam. Tijdens de feestelijke presentatie met een zeer grote opkomst sprak auteur Dina-Perla met Marga Miltenburg van ZijSpreekt over de persoonlijke en maatschappelijke kant van het boek. Het interview werd opgenomen, evenals het panel met diverse vrouwelijke experts op het gebied van de relatie tussen zaken onder het tapijt schuiven en emancipatie. Spiritualiteit.blog.nl interviewde Dina-Perla na afloop van haar boeklancering.
In Exodus uit de vuurtoren blik je terug op je jeugd in een streng joods-orthodoxe gemeenschap. Wat is de belangrijkste les die je uit je jeugd hebt getrokken?
Dat ik naar mijn interne stem, dus mijn innerlijke kompas moet luisteren. Sommigen noemen dit ook wel het punt in het hart. Anders gezegd, heb ik geleerd om alleen op mijzelf te rekenen en anderen maar tot op zekere hoogte te vertrouwen, wat bijna gelijk staat aan niet. Ik kan het ook omdraaien: ik vertrouw anderen juist volledig, door de verantwoordelijkheid bij mij en het licht / de innerlijke stem / de bron / God te houden. Het innerlijke kompas brengt mij een soort tijdloze wijsheid. Wat de innerlijke stem aangeeft, is voor mij waar. Het innerlijke terrein heeft ook niets met zaken in de dimensies tijd en ruimte te maken, maar kan zaken wel deels beïnvloeden. Het brein kan ondersteunen door de stem te intellectualiseren en te pragmatiseren voor implementatie. Dat is een andere stem dan de gedachten die we als mensen hebben. Ik gebruik hier bewust enigszins zakelijk vocabulaire, want de stigmatisering dat spiritualiteit zweverig is, vind ik zeer spijtig. Ik ben voorstander van corporate spiritualiteit, waarbij diverse disciplines samenkomen, ook psychologie, communicatie en filosofie en uitmonden in concrete handvatten voor ieders levensweg. Daarom kom ik in april van dit jaar met een gids van zo’n 30.000 woorden, oftewel een methode om aan jezelf te werken. Levende sierlijkheid heet dat toegankelijke werk en ondersteunt bij de Levenswegformulering en doelstellingen van wie dan ook. De grap is dat als mensen van binnenuit gaan leven, ze juist met beide benen op de grond gaan staan.
Hoe zou je je boek omschrijven qua genre?
Exodus uit de vuurtoren is autobiografisch, dus het gaat hier om waargebeurde verhalen. Ik weiger de serie memoires in de wereld neer te zetten als een reeks romans, omdat ik niet aan mijn grotere doelstellingen voorbij wil schieten. Het gaat om geschiedenissen die letterlijk nooit eerder in boekvorm (of films en dergelijke) aan bod zijn gekomen. In deel één is dat bijvoorbeeld mijn tijd op de enige joods-orthodoxe school in Nederland, het Cheider, alhoewel ik gigantisch veel zaken niet heb meegenomen, onder andere de verhalen van andere scholieren uit mijn tijd. Ik heb slechts de stukken gebruikt die mijn familie- en levensgeschiedenis ondersteunen. Dat geldt ook voor de stukken uit de religie. Het was niet mijn doel om met soortgelijk werk te komen zoals dat van Chaïm Potok of Pearl Abraham. Dat kennen we inmiddels wel.
Wat mijn doel is met de serie memoires en dan vooral met deel één, is een coming out door uit de schaduw te stappen van de familieleden, diverse betrokkenen, het verleden en natuurlijk mijn eigen schaduw. Het gaat hier om ruwe getuigenissen die een bijdrage leveren aan het algemene proces van transparantie, heling en transformatie. De serie memoires is ook totaal niet therapeutisch of iets dergelijks. Dat proces en dan vooral het vijfjarig traject van vergeving, had ik al achter de rug voordat ik begon te schrijven. Net als andere schrijvers van memoires en strijders van het licht, zet ik alles in wat ik in het leven heb ervaren, om het om te buigen naar iets voor de wereld. Ik onderzoek het licht en het donker en spreek mijn waarheid uit. Nog belangrijker is dat ik ervan overtuigd ben dat juist de levensverhalen zo illustrerend zijn voor de wereld. Al die spirituele systemen en theoretische constructen zijn geweldig, maar als je vanuit de praktijk, dus het echte leven, kan laten zien hoe zo’n spirituele ontwikkeling in z’n werk gaat, kan je nog veel meer impact hebben. Iedereen maakt zo’n ontwikkeling door, alleen weet niet iedereen het, of wil niet iedereen het weten.
Dat brengt mij bij de maatschappelijke kant van het verhaal: in Exodus uit de vuurtoren komt slechts zo’n 1,5 tot 2% van de eerste twintig jaar uit mijn leven aan bod. De geschiedenis is versimpeld, verzacht en een sample uit die tijd, maar net genoeg om diverse onderwerpen uit het publieke debat een zet te geven. We zitten midden in een tijd van verandering en zuivering. We staan aan de vooravond van een nieuwe fase. Dat betekent dat we een kans hebben om patronen en mechanismen van generatie op generatie te doorbreken. Dit zijn mechanismen die of geen doel meer dienen, of humaniteit of bestaansrecht in de weg zitten. Denk aan taboes, zaken onder het tapijt schuiven, machtsstructuren, homogene samenstellingen, gebrek aan toetsing en meer.
Zoom eens in op het thema vergeving en spiritualiteit?
In Exodus uit de vuurtoren kijk je mee met mij als baby, kind, tiener en jonge vrouw en niet met de Dina-Perla van nu. In het tweede deel wordt het hetzelfde, maar dan met mij tot aan mijn 32e. Dat wil zeggen dat ik nu in een hele andere fase zit, onder andere van rust, vrijheid en van niks moeten, behalve wat goed voor mij is. Het is onvoorstelbaar om zo OK te zijn nadat de familiegeschiedenis mij lang heeft beziggehouden en ik moest dealen met biologisch kinderloos zijn. Mensen zeggen wel eens dat ik zo ongelooflijk straal in de laatste paar jaar. Dat komt hier vandaan en omdat ik weet dat de serie pas het begin is van wat er gaat komen. Het thema kinderen is voor mij nog een vraagteken. Het thema menselijke vergankelijkheid zorgt nog voor onrust. Los daarvan is er slechts nog één kwestie waardoor ik onrust voel. Verder dus helemaal niets. Boven alles ben ik vooral nieuwsgierig naar de toekomst. Ik weet dat veel mensen mij met nieuwsgierigheid volgen. Nou, ik doe daar zelf aan mee.
Vergeven is in diverse rondes gegaan. Lichamelijke en emotionele bagage loslaten, begrip, de verhalen achter mijn verhaal onderzoeken, nog meer vergeving en uiteindelijk A course in miracles – Een cursus der wonderen. Dit psychologische en spirituele systeem dat boven religies hangt en uit tekst, een oefening per dag gedurende een heel jaar en een handleiding bestaat, definieert vergeving anders dan wat de meeste mensen onder vergeving verstaan. Samengevat: iemand heeft iets gedaan, maar je besluit om voor jezelf te vergeven, of omdat je diegene een kans geeft, het grotere geheel ziet, of diegene wil overstijgen. A course in miracles ziet dat wat echt is, niet in gevaar kan komen en wat nep is, niet bestaat. Dat wil zeggen dat wat vergeven moet worden, eigenlijk niet echt is en slechts een schreeuw om liefde. In eerste instantie klinkt dit wel erg lieflijk, zeker als je niet bekend bent met het raamwerk van A course in miracles. Maar als je er meer in gaat duiken, begrijp je dat wij als mensen de verantwoordelijkheid dragen voor onze handelingen hier, maar dat wie we echt zijn, verder gaat dan het menselijke en uiterlijke verhaal. Dit betekent dat ik er nu voor kies om diverse mensen in hun meest perfecte zelf te zien, waardoor de rest verdwijnt.
Wat betekent religie nu voor je?
De basis uit mijn jeugd waar ik alleen de stukken van wil behouden die bij mij passen. Verder is het bij wijze van nietszeggend, net zoals de rest van mijn uiterlijke ik, bijvoorbeeld vrouw zijn, Nederlands zijn, volledig hetero en ga zo maar door. We zijn immers veel meer dan ons menselijke verhaal. We leven in een tijd waarin we ons daar meer dan alleen bewust van worden. We belichamen dit op collectief vlak steeds meer. Daarom vind ik racisme of seksisme beestachtig dom. Dan heb je het dus totaal niet begrepen. Verder ben ik niet tegen religie, mits er aan twee voorwaarden wordt voldaan. Allereerst dat iemand er daadwerkelijk zelf, dus vanuit het innerlijke kompas, voor gekozen heeft. Dan is het de juiste categorisatie voor die persoon in de wereld. Ten tweede dat humaniteit te allen tijde op de eerste plaats komt. En ja, wat dat betreft…
Je kunt geen kinderen krijgen. Wat betekent dat in je leven en wat is de relatie met je jeugd?
Biologisch kinderloos zijn, zorgde voor een enorm rouwproces en een zoektocht. Het is het grootste en meest existentiële wat iemand zoals ik kan meemaken. Van zaken zoals geweld of misbruik kan je terugkomen. Dat kan feitelijk deels veranderd worden. Biologisch kinderloos zijn, kan ik niet feitelijk veranderen. Alleen mijn attitude en gedrag kan ik beïnvloeden. Het gaat niet om het ouderschap, maar om het biologische, ook wel gelinkt aan het ego. Nog steeds is het een groot thema, deels omdat het waarschijnlijk voorkomen had kunnen worden als ik de pil op mijn twaalfde had mogen slikken, in andere omstandigheden was opgegroeid, of uit huis was geplaatst. Hoewel ik nog niet weet of ik ouder wil worden en zo ja, hoe, ben ik hier nu rustig over. Het enige waar ik de onrust nog in merk, is in het vergankelijke. Ik geloof dat mijn ego niet zo groot is, behalve als het op voortleven aankomt. Vandaar ook het expressieve middels creatie, presentatie en mensen.
Waarom zouden mensen je boek moeten lezen?
Zodat er ooit gezegd zal worden dat er een vrouw leefde, die Dina-Perla heette, die met rechtvaardigheid, empathie en gratie leefde, die met onsterfelijkheid dweepte en sierlijk en vrij in het geheel zweefde.
Nieuwsgierig naar het complete verhaal van Dina-Perla? Lees dan Exodus uit de vuurtoren.
Lees ook:Gordon gelooft er niet meer zo in
Lees ook:Sjamanistische trancereis in Breda
Lees ook:Hier en nu
Lees ook:Spiritualiteit.blog.nl heeft nieuwe partner
Lees ook:Ontdek de boodschap van jouw aura