Dit blog is geschreven door gastblogger Joris Kelderman
Oordelen. Vaak als we gaan ‘mensen kijken’ -bijvoorbeeld als activiteit vanaf een terrasje- dan laten we onze meningen de vrije loop. Zo van: “Moet je kijken naar dat gekke hoedje van die man!” of: “Haha, je zou maar met zo iemand moeten samenwonen”. Zo kun je al genietend van zon, een drankje en bitterballetje voor mijn part een hele leuke middag hebben. Uiteindelijk trek je namelijk onbewust de conclusie dat jij het ten opzichte van al die gekke hoedjes nog best goed doet. En dit heerlijke gevoel neem je dan mee naar huis, hoewel de rekening die je na afloop van de kelner krijgt hieraan natuurlijk nog wel wat afbreuk doet.
[Foto: geralt via Pixabay]
Van de week was ik onbedoeld getuige van een stel dat aan het ‘mensen kijken’ was. Weliswaar niet vanaf een terrasje maar al wachtend op de bus; in zo’n hokje. Ik zat ook in dat hokje en hoorde hen onderling vrijelijk hun mening ventileren over bij wijze van spreken alles wat voorbij kwam. “Goh, die jongen heeft z’n meisje op de stang van zijn fiets, wat ouderwets!” “Ja”, zei die vrouw, “Maar wel geliefd!” De man: “Ja, totdat hij een stuurfout maakt”. De vrouw moest lachen: “Ja, dan issie niet meer zo geliefd”.
Te lui
Het klonk best gemoedelijk hoe die twee zo met elkaar aan het praten waren. Eigenlijk wel intiem zelfs om daar getuige van te zijn. Maar onwillekeurig vormde ik op mijn beurt allerlei meningen over dat stel en wat ik hen zoal bij die bushalte hoorde zeggen. “Tjonge jonge”, dacht ik, “Wat een meningen zeg!” En over die man dacht ik: “Wat sta je daar nou te roken terwijl je zo aan het kuchen bent”. Dus ja… Wat zij aan het doen waren, daar zat ik zelf ook middenin.
Maar op zeker ogenblik zei de vrouw: “Je ziet veel fietsen met een motortje, hè!” “Ja”, zei de man, “Die zijn te lui om te fietsen”. Hij doelde op de mensen die zich voortbewogen op zo’n elektrische fiets. “Luilakken…”, zei de vrouw. En toen ik dit -al lang en breed in de bus- op me liet inwerken realiseerde ik me dat dit gesprekje zich had afgespeeld bij een bushalte; nota bene tijdens het wachten op de bus. “Wie is er nou eigenlijk te lui om te fietsen?”, dacht ik toen.
Tekort doen
Een kras voorbeeld van hoe we onze eigen positie dikwijls vergeten mee te nemen bij de vorming van een mening over anderen. We vinden mensen met een elektrische fiets lui terwijl we zelf de bus verkiezen. En zo doen we de ander waarschijnlijk wel vaker tekort vanachter het bord voor ons eigen hoofd. “Zo hypocriet als wat”, zou je kunnen zeggen. Maar ik geloof werkelijk dat de man en vrouw in kwestie zich er niet eens bewust van waren.
Waarom maken we het elkaar überhaupt zo moeilijk? We gunnen het onszelf en de ander soms maar nauwelijks dat we het goed hebben. Wat heeft comfortabel fietsen wezenlijk met luiïgheid van doen? En wat dan nog? En: realiseren we ons dat er ook een ander verhaal achter zo’n fiets kan zitten? Zo hoorde ik bijvoorbeeld vandaag nog over een jongedame die een elektrische fiets wilde aanschaffen omdat zij knieproblemen had en door middel van deze ondersteuning toch nog hoopte van het fietsen te genieten.
Fair
Dus is het -om de cirkel rond te maken- nog wel zo fair om ook een lans te breken voor dat stel bij die bushalte. Want weten wij veel welk verhaal dààr dan weer achter zit?! Het rookgedrag van die man bijvoorbeeld. Hoe zit dat in elkaar? Ik hoef het niet te weten. Jij? Wel kan ik zeggen dat ik in mijn leven ook aardig wat heb weggepaft. En dientengevolge dikwijls net zo bij bushaltes en weet ik waar niet al heb gestaan. Anderen hebben gedacht -en soms zelfs gezegd: “Jongen, waarom rook je toch terwijl je zo aan het kuchen bent!”
Lees ook:SynchroNIETciteit
Lees ook:Hier en nu
Lees ook:Omgaan met conflicten: de Koninklijke Weg
Lees ook:“Jezus had een vrouw”
Lees ook:Stadsheks in het bos